«Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրի Ավագ դպրոց 12-րդ դասարանի սովորող
Տարվա ընթացքում նոր բաներ սովորելով, բավականին թարմացրի գիտելիքներս Ֆրանսերենի ընտրությամբ գործունեության խմբում:
Այս տարի կարևորություն ենք տվել լեզվի խորացված ուսուցմանը:Կատարել ենք թարգմանություններ և շատ քերականական առաջադրանքներ:
Voilà la traduction (avec du Nune)
travaux de grammaire՝
et Ici vous pouvez apprendre à connaître mes œuvres plus en détail.
Lorsque Zeus créa le monde, seuls les hommes peuplaient la Terre. Ils étaient protégés par Prométhée, un Titan farouchement opposé au pouvoir suprême du père des dieux. Dans la guerre qui opposait Zeus aux Titans, le rusé Prométhée parvint à dérober le feu aux divinités de l’Olympe et le donna aussitôt aux hommes. C’est ainsi qu’il subit le terrible châtiment qui l’enchaînait au Caucase. Mais Zeus ne pouvait en rester là et voulut se venger des êtres humains en leur offrant le plus bel objet de leur désir, afin de leur inspirer passions et tourments. Il créa la première femme, aussi fascinante que capricieuse. Pandore, c’était son nom, fut façonnée à partir de l’argile. Zeus dut demander à Héphaïstos de l’aider, et ils mirent au jour la créature la plus parfaite au monde. Ainsi, après des jours et des jours de labeur, les dieux, impatients, se pressèrent pour admirer enfin la ravissante jeune femme. Zeus avait intimé l’ordre à Athéna de lui insuffler la vie, et Pandore s’anima, gracieuse et sublime.
Mais elle ne pouvait se présenter ainsi aux hommes, et la déesse dut dissimuler sa nudité sous un voile vermeil et étincelant, alors qu’Aphrodite la parait de somptueux atours et donnait à ses traits le privilège de la beauté, auquel nul être ne saurait résister.
Tous les dieux ajoutèrent à la nouvelle égérie un de leurs agréments pour atteindre à la perfection. Ainsi douée de tous les talents, elle excellait aussi dans l’art du mensonge, telle que l’avait voulu Hermès. Zeus n’était que trop fier de son admirable créature dont la tendresse n’avait pas d’égal, et il décida de la présenter à l’homme. Or, Prométhée avait un frère, Épiméthée, connu pour être quelque peu déraisonnable. Zeus décida de lui offrir la main de la douce Pandore. À sa vue, Épiméthée fut aussitôt envoûté par le charme de cette créature. Un sentiment jusque-là inconnu l’étreignit. L’éclat du regard de la jeune femme suffisait à inspirer la passion et l’émerveillement. Elle était si somptueuse qu’il en oublia la promesse faite à son frère : il avait fait le serment à Prométhée de ne jamais accepter de présents provenant de Zeus. Mais il avait été foudroyé par l’amour et aurait donné sa vie pour passer le restant de ses jours auprès de la belle Pandore, qu’il gardait alors jalousement près de lui, loin des regards envieux des autres hommes, s’évertuant à satisfaire le moindre de ses désirs. Avant d’envoyer Pandore sur Terre, les dieux lui avaient remis une boîte, sans lui dire ce qu’elle contenait, et ils lui ordonnèrent de ne jamais l’ouvrir. Aux côtés de son époux, Pandore jouissait de la vie et savourait son bonheur. Elle avait dissimulé la cassette des dieux, mais ses regards intrigués se portaient souvent sur elle, et comme celle-ci n’avait pas de serrure, il lui était difficile de réprimer son désir de connaître son contenu.
Elle passait et repassait devant le coffret sans oser y porter la main, attirée par l’envie de lui ôter son couvercle, mais aussitôt arrêtée par le souvenir de l’interdiction formelle des dieux. Un jour, n’y tenant plus, elle s’approcha irrésistiblement de la boîte, et piquée par une trop vive curiosité, Pandore sentit grincer le délicat objet sous sa main. À peine eut-elle entrouvert la mystérieuse boîte que tous les maux de l’humanité qu’elle renfermait s’échappèrent. Ainsi, la guerre, la maladie, le vice, la vieillesse, la perfidie, la misère et tant d’autres fléaux encore se répandirent. Figée par l’effroi, consciente de son impardonnable faute, Pandore se décida à refermer le funeste coffret, mais en vain, car tout s’était envolé…
Tout, à l’exception de l’espérance qui s’éveillait lentement au fond de la boîte, fragile et solitaire. Ainsi l’espérance peut être perçue comme un terrible mal, le plus atroce tourment que l’homme garde au fond de lui-même. Pour certains, au contraire, elle suggère que l’homme, lorsqu’il se voit frappé par le malheur, ne doit jamais perdre espoir…
Երբ Զևսը ստեղծեց աշխարհը, Երկիրը բնակեցվեց միայն տղամարդկանցով: Նրանց պաշտպանում էր Պրոմեթևսը, տիտան, որը կատաղի հակառակված էր աստվածների հոր գերագույն իշխանությանը: Զևսի և տիտանների միջև պատերազմում խորամանկ Պրոմեթևսը կարողացավ կրակ գողանալ Օլիմպոսի աստվածներից և անմիջապես այն նվիրել մարդկանց: Ահա թե ինչպես է նա արժանացել այն սարսափելի պատժին, որը շղթայել է իրեն Կովկասին։
Բայց Զևսը չէր կարող կանգ առնել այդտեղ և ցանկանում էր վրեժխնդիր լինել մարդկանցից՝ առաջարկելով նրանց ամենացանկալի և ամենագեղեցիկ առարկան, որպեսզի ներշնչի նրանց կրքերն ու տանջանքները։ Նա ստեղծեց առաջին կնոջը՝ որքան գրավիչ, նույնքան էլ քմահաճ։
Պանդորան, այդպես էր նրա անունը, պատրաստված էր կավից: Զևսը ստիպված եղավ խնդրել Հեփեստոսին օգնել իրեն, և նրանք ստեղծեցին աշխարհի ամենակատարյալ արարածին: Այսպիսով, օրեր և օրեր աշխատելուց հետո աստվածները անհամբեր, շտապեցին վերջապես հիանալ հմայիչ, երիտասարդ կնոջով: Զևսը հրամայել էր Աթենային կյանք ներշնչել իր մեջ, և Պանդորան կենդանացավ՝ նազելի ու վեհ:
Բայց նա չէր կարող այսպես ներկայանալ տղամարդկանց, և աստվածուհին ստիպված էր թաքցնել իր մերկությունը շողշողացող շղարշի տակ, մինչդեռ Աֆրոդիտեն զարդարում էր նրան շքեղ նրբագեղությամբ և նրա դիմագծերին տալիս էր գեղեցկության արտոնություն, որին ոչ մի էակ չէր կարող դիմադրել:
Բոլոր աստվածները՝ կատարելության հասնելու համար նոր մուսային ավելացրեցին իրենց ցանկացած տաղանդներից մեկը: Այսպիսով, օժտված լինելով բոլոր տաղանդներով, նա փայլուն էր նաև ստելու արվեստում, ինչպես ցանկանում էր Հերմեսը:
Զևսը չափազանց հպարտ էր իր հիացմունքային արարածով, որի քնքշությունը հավասարը չուներ, և նա որոշեց նրան նվիրել մարդուն: Այժմ, Պրոմեթևսն ուներ եղբայր՝ Էպիմեթևսը, որը հայտնի էր իր որոշ չափի անխոհեմությամբ։ Զևսը որոշեց նրան առաջարկել քաղցր Պանդորայի ձեռքը: Տեսնելով այն՝ Էպիմեթևսն անմիջապես գերվեց այս արարածի հմայքով։ Նրան պատել էր մինչ այժմ անհայտ մի զգացում։ Երիտասարդ կնոջ հայացքի փայլը բավական էր կիրք ու զարմանք ներշնչելու համար։ Այն այնքան ճոխ էր, որ նա մոռացավ եղբորը տված խոստումը. նա երդվել էր Պրոմեթևսին երբեք նվերներ չընդունել Զևսից։ Բայց նա ապշած էր սիրուց և իր կյանքը կտար, որպեսզի մնացած օրերը անցկացնի գեղեցկուհի Պանդորայի հետ, որին նա խանդով պահեց իր կողքին՝ հեռու այլ տղամարդկանց նախանձոտ հայացքներից՝ ձգտելով բավարարել իր նվազագույն ցանկությունները։ Մինչ Պանդորային երկիր ուղարկելը, աստվածները նրան տվեցին տուփ՝ չասելով, թե ինչ է պարունակում, և հրամայեցին երբեք չբացել այն։ Ամուսնու կողքին Պանդորան վայելում էր կյանքը և վայելում նրա երջանկությունը: Նա թաքցրել էր աստվածների ձայներիզը, բայց նրա հետաքրքրաշարժ հայացքները հաճախ կենտրոնանում էին դրա վրա, և քանի որ այն կողպեք չուներ, նրա համար դժվար էր ճնշել դրա բովանդակությունը իմանալու ցանկությունը:
Նա ետ ու առաջ անցավ տուփի առջև՝ չհամարձակվելով ձեռքը դնել դրա վրա՝ գրավվելով դրա կափարիչը հանելու ցանկությամբ, բայց անմիջապես կանգ առավ աստվածների պաշտոնական արգելքի մասին հիշողությունից։ Մի օր, այլևս չկարողանալով պահել, նա անդիմադրելիորեն մոտեցավ տուփին, և չափից ավելի հետաքրքրությունից գրգռված Պանդորան զգաց, որ նուրբ առարկան ճռռում է իր ձեռքի տակ: Հազիվ էր նա կիսով չափ բացել առեղծվածային տուփը, երբ մարդկության բոլոր չարիքները փախան դրանում: Այսպիսով, տարածվեցին պատերազմը, հիվանդությունը, արատը, ծերությունը, դավաճանությունը, աղքատությունը և շատ այլ արհավիրքներ։ Վախից սառած, գիտակցելով իր աններելի մեղքը, Պանդորան որոշեց փակել ճակատագրական տուփը, բայց ապարդյուն, քանի որ ամեն ինչ անհետացել էր…
Ամեն ինչ, բացառությամբ հույսի, որը դանդաղորեն արթնանում էր տուփի ներքևում, փխրուն և միայնակ: Այսպիսով, հույսը կարող է ընկալվել որպես սարսափելի չարիք, ամենադաժան տանջանքը, որը մարդն իր խորքում է պահում: Ոմանց համար դա, ընդհակառակը, հուշում է, որ մարդը, երբ տեսնում է իրեն դժբախտության մեջ, երբեք չպետք է կորցնի հույսը…
Traduit par Nune Hovhannisyan et Meri Yeremyan.
Lorsque Zeus créa le monde, seuls les hommes peuplaient la Terre. Ils étaient protégés par Prométhée, un Titan farouchement opposé au pouvoir suprême du père des dieux. Dans la guerre qui opposait Zeus aux Titans, le rusé Prométhée parvint à dérober le feu aux divinités de l’Olympe et le donna aussitôt aux hommes. C’est ainsi qu’il subit le terrible châtiment qui l’enchaînait au Caucase.
Mais Zeus ne pouvait en rester là et voulut se venger des êtres humains en leur offrant le plus bel objet de leur désir, afin de leur inspirer passions et tourments. Il créa la première femme, aussi fascinante que capricieuse.
Pandore, c’était son nom, fut façonnée à partir de l’argile. Zeus dut demander à Héphaïstos de l’aider, et ils mirent au jour la créature la plus parfaite au monde. Ainsi, après des jours et des jours de labeur, les dieux, impatients, se pressèrent pour admirer enfin la ravissante jeune femme. Zeus avait intimé l’ordre à Athéna de lui insuffler la vie, et Pandore s’anima, gracieuse et sublime.
Mais elle ne pouvait se présenter ainsi aux hommes, et la déesse dut dissimuler sa nudité sous un voile vermeil et étincelant, alors qu’Aphrodite la parait de somptueux atours et donnait à ses traits le privilège de la beauté, auquel nul être ne saurait résister.
Tous les dieux ajoutèrent à la nouvelle égérie un de leurs agréments pour atteindre à la perfection. Ainsi douée de tous les talents, elle excellait aussi dans l’art du mensonge, telle que l’avait voulu Hermès.
Zeus n’était que trop fier de son admirable créature dont la tendresse n’avait pas d’égal, et il décida de la présenter à l’homme. Or, Prométhée avait un frère, Épiméthée, connu pour être quelque peu déraisonnable. Zeus décida de lui offrir la main de la douce Pandore. À sa vue, Épiméthée fut aussitôt envoûté par le charme de cette créature. Un sentiment jusque-là inconnu l’étreignit. L’éclat du regard de la jeune femme suffisait à inspirer la passion et l’émerveillement. Elle était si somptueuse qu’il en oublia la promesse faite à son frère : il avait fait le serment à Prométhée de ne jamais accepter de présents provenant de Zeus. Mais il avait été foudroyé par l’amour et aurait donné sa vie pour passer le restant de ses jours auprès de la belle Pandore, qu’il gardait alors jalousement près de lui, loin des regards envieux des autres hommes, s’évertuant à satisfaire le moindre de ses désirs.
Avant d’envoyer Pandore sur Terre, les dieux lui avaient remis une boîte, sans lui dire ce qu’elle contenait, et ils lui ordonnèrent de ne jamais l’ouvrir. Aux côtés de son époux, Pandore jouissait de la vie et savourait son bonheur. Elle avait dissimulé la cassette des dieux, mais ses regards intrigués se portaient souvent sur elle, et comme celle-ci n’avait pas de serrure, il lui était difficile de réprimer son désir de connaître son contenu.
Elle passait et repassait devant le coffret sans oser y porter la main, attirée par l’envie de lui ôter son couvercle, mais aussitôt arrêtée par le souvenir de l’interdiction formelle des dieux. Un jour, n’y tenant plus, elle s’approcha irrésistiblement de la boîte, et piquée par une trop vive curiosité, Pandore sentit grincer le délicat objet sous sa main.
Մինչ Պանդորային երկիր ուղարկելը, աստվածները նրան տվեցին տուփ՝ չասելով, թե ինչ է պարունակում, և հրամայեցին երբեք չբացել այն։ Ամուսնու կողքին Պանդորան վայելում էր կյանքը և վայելում նրա երջանկությունը: Նա թաքցրել էր աստվածների ձայներիզը, բայց նրա հետաքրքրաշարժ հայացքները հաճախ կենտրոնանում էին դրա վրա, և քանի որ այն կողպեք չուներ, նրա համար դժվար էր ճնշել դրա բովանդակությունը իմանալու ցանկությունը:
Նա ետ ու առաջ անցավ տուփի առջև՝ չհամարձակվելով ձեռքը դնել դրա վրա՝ գրավվելով դրա կափարիչը հանելու ցանկությամբ, բայց անմիջապես կանգ առավ աստվածների պաշտոնական արգելքի մասին հիշողությունից։ Մի օր, այլևս չկարողանալով պահել, նա անդիմադրելիորեն մոտեցավ տուփին, և չափից ավելի հետաքրքրությունից գրգռված Պանդորան զգաց, որ նուրբ առարկան ճռռում է իր ձեռքի տակ:
À peine eut-elle entrouvert la mystérieuse boîte que tous les maux de l’humanité qu’elle renfermait s’échappèrent. Ainsi, la guerre, la maladie, le vice, la vieillesse, la perfidie, la misère et tant d’autres fléaux encore se répandirent. Figée par l’effroi, consciente de son impardonnable faute, Pandore se décida à refermer le funeste coffret, mais en vain, car tout s’était envolé…
Tout, à l’exception de l’espérance qui s’éveillait lentement au fond de la boîte, fragile et solitaire.
Հազիվ էր նա կիսով չափ բացել առեղծվածային տուփը, երբ մարդկության բոլոր չարիքները փախան դրանում: Այսպիսով, տարածվեցին պատերազմը, հիվանդությունը, արատը, ծերությունը, դավաճանությունը, աղքատությունը և շատ այլ արհավիրքներ։ Վախից սառած, գիտակցելով իր աններելի մեղքը, Պանդորան որոշեց փակել ճակատագրական տուփը, բայց ապարդյուն, քանի որ ամեն ինչ անհետացել էր…
Ամեն ինչ, բացառությամբ հույսի, որը դանդաղորեն արթնանում էր տուփի ներքևում, փխրուն և միայնակ:
Ainsi l’espérance peut être perçue comme un terrible mal, le plus atroce tourment que l’homme garde au fond de lui-même. Pour certains, au contraire, elle suggère que l’homme, lorsqu’il se voit frappé par le malheur, ne doit jamais perdre espoir…
Այսպիսով, հույսը կարող է ընկալվել որպես սարսափելի չարիք, ամենադաժան տանջանքը, որը մարդն իր խորքում է պահում: Ոմանց համար դա, ընդհակառակը, հուշում է, որ մարդը, երբ տեսնում է իրեն դժբախտության մեջ, երբեք չպետք է կորցնի հույսը…
Capitale: Bruxelles
Langues officielles de l’UE: allemand, français et néerlandais
État membre de l’UE: depuis le 1er janvier 1958
Monnaie: euro. Membre de la zone euro depuis le 1er janvier 1999
Espace Schengen: membre de l’espace Schengen depuis le 26 mars 1995
Chiffres: Superficie – Population – Produit intérieur brut (PIB) par habitant en standards de pouvoir d’achat
La Belgique est une monarchie constitutionnelle fédérale dirigée par un chef d’État, le roi, et par un chef de gouvernement, le Premier ministre, dans le cadre d’un système multipartite. Le pouvoir décisionnel n’est pas centralisé, mais réparti entre 3 niveaux de gouvernement: le gouvernement fédéral, 3 communautés linguistiques (flamande, française et germanophone) et 3 régions (Flandre, Wallonie et Bruxelles-Capitale). Juridiquement, ils sont tous égaux, mais leurs pouvoirs et compétences portent sur des domaines différents. Bruxelles est, avec Luxembourg et Strasbourg, un des trois sièges officiels des institutions européennes.
Situation sur la carte de l’UE
En 2020, l’économie belge reposait essentiellement sur l’administration publique, la défense, l’éducation, la santé et les services sociaux (22,0 %), le commerce de gros et de détail, les transports et les services d’hébergement et de restauration (17,7 %), ainsi que sur l’industrie (16,4 %).
Le commerce intra-UE représente 65 % des exportations de la Belgique (dont Allemagne: 17 %, France: 14 % et Pays-Bas: 12 %), ses exportations hors UE s’élevant à 8 % pour le Royaume-Uni et à 7 % pour les États-Unis.
62 % des importations proviennent d’États membres de l’UE (dont Pays-Bas: 17 %, Allemagne: 14 % et France: 10 %). En dehors de l’UE, 7 % des importations proviennent des États-Unis et 5 % de Chine.
La Belgique compte 21 députés au Parlement européen. Découvrez qui sont ces députés européens.
Bureau du Parlement européen en Belgique
Les ministres nationaux se réunissent régulièrement au sein du Conseil de l’UE pour adopter la législation européenne et coordonner les politiques. Des représentants du gouvernement belge assistent périodiquement à ces réunions, en fonction du domaine politique abordé.
Les nombres !!!
je me lave
tu te laves
il/elle/on se lave
nous nous lavons
vous vous lavez
ils/elles se lavent
Je m’appelle …
Mon prénom est….
Mon nom de famille est…
J’ai …. ans
J’habite en France ,à Paris.
Je suis chanteur(chanteuse)
Je suis français(e)
Mon adress e-mail est….
Dialogue à lire et à écouter
La secrétaire : Quel est votre nom de famille ?
Georges : Dupont. D.U.P.O.N.T
La secrétaire : Quel est votre prénom ?
Georges : Georges. G.E.O.R.G.E.S
La secrétaire : Quelle est votre nationalité ?
Georges : Je suis canadien.
La secrétaire : Quelle est votre profession ?
Georges : Je suis journaliste.
La secrétaire : Merci. Quelle est votre adresse e-mail ?
Georges : C’est georgesd arobase caramel point com
La secrétaire : Merci. Quel est votre numéro de téléphone ?
Georges : C’est le zéro huit zéro zéro vingt-cinq quarante-sept quatorze.
La secrétaire : Merci beaucoup.
pouvoir
je pouvais
tu pouvais
il pouvait
nous pouvions
vous pouviez
ils pouvaient
vouloir
je voulais
tu voulais
il voulait
nous voulions
vous vouliez
ils voulaient
savoir
je savais
tu savais
il savait
nous savions
vous saviez
ils savaient
croire
je croyais
tu croyais
il croyait
nous croyions
vous croyiez
ils croyaient
Մերի Երեմյան 